امام حسین نه درسال61هجری ،که پیش از آن توسط دستگاه تبلیغاتی اموی کشته شده بود. همان دستگاهی که جامعه را چنان مسخ و تحمیق کرده بود که وقتی علی بن ابیطالب ،به هنگام نماز در مسجد کوفه به شهادت رسید، عوام فریفتگان بوقهای تبلیغاتی اموی ، از یکدیگر می پرسیدند: علی را با مسجد چه کار؟ در چنین جامعهای بود که می شد امام حسن را مطرود و منزوی ساخت و می شد حسین را به اتهام خروج از دین جدش به قتل رساند. خون انسان که شرافتی مؤکد در اسلام دارد، مباح شمرده می شود و حسین را به جرم ترک مکه به هنگام موسم حج مهدورالدم می شمرند. وقتی جامعه به خرافا ت و جهل آلوده شود، آنگاه می توان لباس حق را بر باطل پوشاند. در چنین حالتی است که حسین در میان هیاهو آماج تیرهای مردمانی قرار میگیرد که به قصد قربت در صدمه بر او بر یکدیگر سبقت می جستند. یزید اما با ریختن خون حسین ، خود را رسوا کرد. بی جهت نبود که زینب در مواجهه با او میگوید: » جز زیبایی ندیدم »
وجدانهای پاک سرانجام بیدار شدند و از خود پرسیدند: مگر نمیشد حسین را رها کرد تا به گوشهای برود. چرا خون او ریخته شد؟
حال ماییم و عاشورای حسین . عاشورایی که یادآور قیام علیه حکومت جور است. علی وفرزندانش ملاک حقانیت هر حکومتی را اقبال مردمی و اجرای عدالت قرار دادند .
علی حکومت را نپذیرفت و برای آن تلاش نکرد مگر هنگامی که مردمان از او خواستند. او هیچ گاه به تحمیق مردمان نپرداخت، بلکه این معاویه بود که همواره از طریق فقیهان دین فروش سعی کرد چهره پاک علی را آلوده کند. پسرانش نیز بدون اقبال مردم کاری نکردند .
چون مردمان کوفه از امام حسین دعوت کردند، او با اجابت دعوت آنان راهی کوفه شد. وقتی هم کوفیان عهدشکنی کردند، راه خویش را کج کرد. حکومت جور ، امام حسین را شهید یا ذلیل می خواست چون این دو راه را در مقابلش قرار دادند او شهادت را برگزید . بعدها هم هر علوی که قیام کرد، اقبال مردمی پشتوانه اش بود .
علویان در بیعت با مردم بر این نکته پا می فشردند: این بیعت تا زمانی پابرجاست که ما به عدالت رفتار کنیم.
سؤال اینجاست کدام رفتارهای علی خامنهای به روش امام حسین و علویان شبیه است؟ آیا حسین بر تخت حکومت بود که یزیدیان بر او قیام کردند یا یزید بر تخت حکومت جور و ستم نشسته بود؟ فقیهان دین فروش کمر به خدمت که بستهاند؟ تریبونهای دولتی، رسانهها و اموال عمومی در اختیار چه کسی است که یک اقلیت هدر میدهد.
حرکت عاشورا را مزدوران ولایت فقیه شکستند که خون شیعیان را بر خاک ریختند یا مردمی که قصد راهپیمایی سکوت را داشتند و چون مورد ضرب و شتم قرار گرفتند، دیکتاتور را مورد خطاب قرار دادند؟ عاشورای حسینی سال 1388 هجری خورشیدی بسیار شبیه عاشورای حسینی سال 61 هجری قمری بود. یزید زمان خون بیگناهان را بر زمین می ریزد و آن هنگام خود را حسین می نامد. یاد این گفتار پدرم افتادم که هر بار تصویر خامنهای را بر صفحه تلویزیون میدید که عدهای از این فقیهان دین فروش چون احمد جنتی، مهدوی کنی، خزعلی و دیگران بر گردش نشسته بودند، می گفت :
«چقدر این تصاویر شبیه بارگاه یزید در پردههای نقاشی پردهخوانان است.»
ما از عاشورای امسال جز زیبایی ندیدیم. رسوایی تو سند افتخار ماست.
نای سبز 